Midden in een conversatie die we volgens mij net waren gestart in Nederland, stonden we ineens in le Marais voor een grote deur die toegang gaf tot een nog grotere cour met ook weer hele grooote Belgische stenen, het eindstation dus, waarover later zeker meer. Zonder veel tijd te verliezen alles uit de auto gekieperd en het avondje besloten met diner op terras, het loslopend wild aanschouwd, wat in groten getale rondliep met acceptabele kwaliteit; Paula en kennen elkaars mannenvoorkeur tot op DNA-niveau nu. 'kijk daar loopt een lekker ATGC-CGTTAGAC-CGTT-AGCG-GACCTG-tje voor je'. Tot zover LE premier jour.
Zaterdag 1 september
Bij mijn opstaan had Paula alweer 1 boek uit en 1 zin om 1 dozijn (12) dingen te doen. Ik liet me alles welgevallen, ben reuze meegaand om 9:00 's morgens. In het appartement en voormalig paleisje snuif je eeuwen historie op. Uit mooie en zompige (=marais, moeras) tijden maar nu ff niet uitwijden.
We begonnen met een taxirit met een chauffeur van 84 jaar om ons richting Madelaine te rijden.
Zowel Paula als ik kampten met optrekkende brokken in onze kelen wegens de gelijkenis met onzer beider overleden vaders. Net zo’n haar, net zo’n jasje, net zo’n geur! Mijn vader was in die korte tijd na zijn dood al gereïncarneerd als een lastige vlieg en een manke kraai, dit kon er nog wel bij. Er volgde een uitgebreid gesprek over kinderen in Canada, dat hij zich verveelde na zijn 65ste en dus taxichauffeur was geworden ... al bijna 20 jaar dus. Hij bleek geen retourgeld te hebben en stelde voor niks te rekenen, bien sur que non!
Uitgebreid uitzwaaien en pas wegrijden toen we de hoek om waren, en nu naar …... de buurtsuper!
(foto courtesy of World Art Delft)
De buurtsuper dus, dat is hoe Paula de winkel noemt waar je portemonnaie al gaat kreunen als je de etalage bekijkt. Fauchon is een begrip, en ik mocht niet weg van Paula zonder een ‘roze blikje met iets’ te kopen, maakt niet uit wat. 
Na deze uitspatting zou lunchen in het Ritz natuurlijk lekker goedkoop uitpakken, maar we werden geweerd uit de Wintergarten. Pourquoi putain?? iets te verlekkerd gekeken toen we de draaideur binnenkwamen, waar Lady Diana 10 jaar geleden plus EEN dag als laatste doorheen kwam? maar was het nou hier of bij de achterdeur die laatste cameraopname? Afijn, na de aftocht wist Paula nog wel een leuke tunnel langs de Seine maar ik was toe aan café crème.
Paula wilde nu het Centre Pompidou aandoen.
Om alleen maar met open mond naar kunst te staren is niks voor Paula. Opeens was daar een kunstproces door ons zelf geëntameerd, vlek op vlek, kunst op kunst, waarin Fauchon tasjes, suppoosten, brand-installatie-gebruiksaanwijzing-vakjes, reguliere kunst en wij zelf lijdende en actieve voorwerpen werden. Afijn, de 391 foto's moeten nog geëvalueerd worden, hier alvast een voorproef 'Dubuffauchon'. 
Daarna geluncht buiten op een leuke cour met dansschool, waar in de andere drie windrichtingen ook iets te beleven viel; flamencodansen, jazz, meisjes die mooie pliées maakten door het raam (nee niet de pliee zelf door het raam natuurlijk maar... zoek het zelf maar uit), figuranten voor een draculafilm, of is gothic zwart nog steeds in?
Rue du Temple 41, must see!
Het werd voor Paula allengs later, eigenlijk een halve dag te laat dus namen we met een coeur plié (je dirai cassé) afscheid en verdween ze in mijn groene Roberto in het stadstumult. On my own now ...
Zondag 2 september
Kennismaken, stroll around, laaaat het over je heen komen, gewoon van je af blijven lopen. Overal leuke dingetjes, winkeltjes, terrasjes, mensjes, bruggetjes, allemaal even leuk. Zoals ... een tabakzaak met Al Pacino in de etalage,
(als Corleone junior geloof ik) , foto speciaal voor Paula 'geblogd' omdat ze gisteren nog met vuur vertelde over haar idool … over die mooie dansscene uit ‘ Scent of a woman’. Iets met tango dansen maar dan zonder wit stokje? en het ging allemaal erg goed. Voor idolaten zal ik wel blasfemie plegen, maar ik had al wat gedronken toen ze het vertelde dus herinner ik me elk shot precies.
Ik daarentegen was na uren lopen meer toe aan scent of une tarte au citron avec merengue, 3 weken van gedroomd. En dat gewoon naast mijn huis op het eerste terras, zo groot dat ik het schoteltje maar niet dwars zette, anders kon de bus niet meer door de straat.
Alvast wat adresjes gezocht; Monoprix, Waserette, strijkshop €2,30/hemd, maar ook mooie Nepalese tapijten, rode badeendjes met duivelshoorntjes, 
te gek allemaal om op te noemen wat je allemaal tegenkomt.
De avond besloten met een gratis concert in een kerkje nabij; een Japanse pianiste die een favoriet van me vertolkte; Miroirs van Ravel (met het dartele Alborada del Gracioso) waar ik al gek op ben sinds Pogorelich het in de jaren 80 op vinyl zette. (red: correctie, Ivo zette Gaspard de la Nuit van Ravel op de plaat, eigenlijk een mooier stuk met meer dimensies)
Maandag 3 september
Le boulot! geperst in de metro en geen armruimte om het croissantje op te peuzelen. Het valt me op dat Fransen naast de 'Metro' (twee edities; matin et soir!) ook veel boeken lezen in de tube, kleine steekproef leert dat het vaak ECHTE literatuur is en cursussen Hoe leer ik Engels. Ontvangst bij OECD in la Defense povertjes; de meesten kakken binnen zo rond 9:30-10:00, en een aantal was vergeten dat ik deze week kwam. Carlijn, dat schept een band! Mijn nichtje was hetzelfde overkomen bij het begin van een stage in Sitges deze week. Volg haar perikelen hier! Na gesprekken en installatie uit mijn raam gekeken en ik zie ... Metropolis. 
La Defense, Manhattan aan de Seine, is het grootste kantorencomplex van Europa, er werken 150.000 mensen en de omzet die de bedrijven die er zetelen samen maken is groter dan het budget van de Staat la France, Paturain!
Dinsdag 4 september
Was wat ongerust over Robert, zoon van een vriend die is komen studeren in Delft en vanuit mijn huis een kamer gaat zoeken. Liet maar niets van zich horen ondanks emailtjes/telefoontjes, maar hij bleek incomunicado gehouden te zijn in de Kennismakingstijd (wat moeten feuten met mobieltjes, ABFUEHREN!) en hij belde met schorre onherkenbare stem dat hij even bij mij was om zijn spullen te droppen. Hij wordt lid van Virgiel, dat tegenwoordig balleriger is dan 'de zaak' (corps) en dat komt goed uit qua afstand; 2 minuten kruipend langs de stoeprand is hij uit en thuis. Hij vertelde me over modder en meel spelletjes, variant op pek en veren. Toegepast op Daltons in een stripverhaal ... soit, maar jonge studenten? wat is het 0900 nr van de kinderbescherming?
Woensdag 5 september
Lang doorgewerkt tot 's avonds laat; bij terugkomst van lunch met collega's bleek namelijk dat ik mijn ‘very first draft report’ niet goed gesafed had; ik kon dus weer opnieuw beginnen, want het moet donderdag af. Thuis maar wat eenvoudigs en snel gegeten; 
gambas à l’ail, magret de canard (hm, niet zo sappig geconfituurd), mousse de foie à l’ancienne, rilettes de saumon (ook mousse-achtig, combineert leuk), asperges vertes, flageolets (een dag later flatuletjes, helaas voor mijn samengeperste buik-bil metromedegenoten) en sla met langu radèsies, alles wegslobberend met een Cahors 2005, élevé en fûte de chêne. Gewoon wat restjes uit de koelkast, het kan niet iedere dag zondag zijn!
Donderdag 6 september
Om de 'very' van de very first draft af te halen was nog veel werk nodig. Maar met het technocratisch Metropolissfeertje buiten was dat geen probleem, geen vleselijke afleidingen za'k maar zeggen. Aan het einde van de dag een afscheidsborrel voor Desiree, een Hollandse.
Ze kreeg van mijn baas (Andy, moordgozer) een rood T-shirt die hij in de 80ties bij een Bruce Sprinsteen concert had gescoord (Omdat Desiree daar een adepje van is). Ze was er kapoo van, alhoewel als Ollandse kon ze dat goed maskeren.
Vrijdag 7 september 2007
Op weg naar de wasserette een marriage in de Eglise de Saint Paul, kerkje aan de rue Saint Antoine. Een ravissante bruid en een knappe bruidegom,
meant for each other. Trouwen doe je gewoon in Venetie of Parijs. alhoewel Venetie net dat tikkeltje extra romantiek en tragiek heeft, ik herinner me een pijnlijk einde van een jeugdrelatie. Romantiek en Tragiek, ZIJN DAT NIET TWEE KEERZIJDEN van EEN EN DEZELFDE medaille (deze zin plechtstatig voordragen als Pater Verhagen bij de avondsluiting, alhoewel ik die nooit gezien heb, te jong). Ik schat dat Anke, mijn collega uit NL die vorige vrijdag trouwde net z'n oogverblindende bruid is geweest als deze, ze heeft ook een uitstraling van heb ik jou daar, une radiation de ai je vous la.
No comments:
Post a Comment