Vanmorgen was ik extra vroeg bij metro station Saint Paul (9:15). Op dat tijdstip is de ochtendspits nog heftig aanwezig, en perste ik mijn Hollands nettogewicht met on-Hollandse charme door de metrodeuren. Een geheel samengeplette en volle metrowagon blijkt altijd weer buigzaam als een spons. Even indrukken en loslaten en de kluwe mensen neemt weer zijn originele vorm aan, die van een metrowagon.
Dit keer liep de irritatiegraad enigszins op omdat de conducteur wat last had van een ADHD remvoetje én gasvoetje. Dan lijkt de mensenspons ineens meer op een kommetje mensenvla; het deel meest in het midden zwabbert (nog net niet klotst) alle kanten op, en dat wordt minder naarmate je naar de randen gaat. Bij één station culmineerde de boosheid (van de conducteur deze keer) toen ergens een deur geblokkeerd bleef. Na 5 keer tevergeefs sluiten en weer openen riep de conducteur om dat ie net zolang zou blijven staan tot ‘die ene persoon’ uit de deuropening weg is. Maar als het lang zou duren …’je vais curer le metro’. Met als gevolg nog meer boze blikken met veel ‘pfffs’ en ‘ooohs’.
.
Ik dacht bij ‘curer’ altijd aan het roken van worst en zalm, maar na opzoeken op internet heeft het ook andere sympathieke connotaties. In algemene zin betekent het schoonmaken (afstoffen, afruimen, opdweilen, etc) maar het gaat wel altijd over grondig schoonmaken. Ik denk dat deze conducteur de subtiele nuance wilde meegeven van ‘uitmesten’, ‘uitbaggeren’ of ‘uitroken’. Anders had hij net zo goed ‘je vais nettoyer á fond le metro’ kunnen zeggen, toch? Volgende keer kijken of er brandspuiten zijn gemonteerd in de stations.
Eromheen een 'theatertje thuis' achtig schouwspel, zoals op een rotsje een kolonie zeeleeeuwen, ... eh Parisiennes
Ik zou persoonlijk de onderkant schilderen, maar dat verkoopt minder
Dat had ik natuurlijk kunnen weten, geen brug is compleet zonder zijn eigen bewoner in Parijs
Tous endroits changeant en rochers humaines.
... maar dit is een frisse uitzondering; life performance, body art, en dan die pretoogjes!
De Arche, mijn dagelijkse metgezel, kreeg in de mist iets dreigends door dat onwezenlijke sfumato effect.
Het scheef staan van de Arche ten opzichte van de as Concorde-Arc de Triomphe-Defense, heeft me altijd geintrigeerd. Het getuigt zowel van architecturale klasse als bovenmatige arrogantie. De subtiele verdraaing maakt dat je meer vat krijgt op de elementaire vorm, het wordt plastischer, driedimensionaler. Maar het is ook gelijk een hautain statement; de Arche staat niet gewoon in het gelid als alle andere gebouwen maar kent zijn eigen normen en kiest zelf hoe die staat. En het maait gelijk alle gras weg voor andere projecten in de toekomst. Met dat ene knikje markeert de Arche het einde van de grandioze as die begint onder mijn huis zowat (Rue de Rivoli). eeeh parbleu, iek ben het einde.
En dat laatste maakte me gelijk nieuwsgierig naar de bilpartij van de Arche. Net als bij andere veertigers is die ... net zo plat als de voorkant. En ook geen 'lyceum van achteren, museum van voren', maar griezelig genoeg ... exact hetzelfde, brrr.
Je ziet het verschil alleen aan de entourage, een grote begraafplaats en nog meer glas, staal en beton natuurlijk. 
Zo, genoeg over die fratsboog, nu een pouce pouce pouce. Het rare effect van die volatile vrouw op de voorgrond is geheel spontaan ontstaan, ik kan de vervorming trouwens ook niet verklaren, de camera heeft een loopje met mij genomen en het loopje van die vrouw, loopt deze tekst nog wel? maakt niet uit, de tekst loopt verder niet uit na deze punt. 
Oh Jan je bent ook zo praktisch ingesteld!
en dan even over de rand
... gluren door het struikgewas. 
Tussendoor zijn er perkjes en prieeltjes. wat kunnen mensen toch soms bloot lijken
